kısa hikayeler

dünyada kalan son insan evde oturuyormuş ve birden kapı çalmış

" 26. yıldönümümüz, tek kişilik masa lütfen! "

"babam savaştan döndü, bayrağa sarılı olarak."

"doğdum, ağlıyorum. yaşıyorum, mutsuzum. ölüyorum, yalnızım."

''hiç anlatamadım,hiç anlamadılar''

biri vardı sever gibi yapıp kandırdı.ona sorsan ben yokum,ama bende biri vardı.

işten yorgun argın gelip direk yorganın altına girdim.yatak sıcacıktı fakat ben yalnız yaşıyordum.

adamın biri sevmiş

yabancı, arkadaş, iyi arkadaş, sevgili, yabancı.

döndü. cennetim iki dudağının arasındaydı. o gözlerinde yanmama izin verdi. gözleri, hatıramdı. son kez kahveleştik.

geçenlerde misafirliğe gitmiştik ev acayip derecede kalabalık ve benim de ihtiyacımı gidermem lazım girdim ve kapıya bakınca da içerisinin dolu olup olmadığı anlaşılmıyo kapının da kilidi bozulmuştu o gün yani kapıyı biri bodoslama dolu mu diye bakıp açsa evdekilerin yarısı görcek her neyse ışte tam mevzuya başladım sonra birden misafirlerden biri ışığı kapattı diyemedim çaresiz durumdayım bağırsam 'işiği açin lann' diye evdekilerin hepsine rezil olcam hicbisey demesem de çaresizce birinin dolu mu acaba diyip kapıyı açmasını beklicem cunku nereye sictigimi bilmiyom ilk defa gidiyom tuvaletin coğrafi koordinatları hakkında bilgim yok en son telefondan kardeşimi aradım şu tuvaletin ışığını aç diye öyle rahatlayabildim :/

erkekti, feminizme maruz kaldı. "helal olsun" dediler.

izmir karşıyaka'da fıstık isimli küçük bir cafe vardı. 2006 yılının temmuz ayında dört bardak ellilik bira içtikten sonra hesabı ödedim ve kalktım. farklı yönlere, çarpraz, dik, yana açılı toplam 21 adım attıktan sonra çimlerin üzeride devrildim. o gün bugün izmir'de yer çekiminin istanbul'dan fazla olduğunu düşünürüm. karşıyaka konak arası ise 17 dakikadır. bir sigara yakılır rüzgarında etkisiyle 7 dakikada biter, ikincisi yakılmaz çünkü seven bir adam sadece terkedilince üst üste iki sigara yakar.

bi adam varmış. varmış işte bu kadar

bir köyde adam varmış eğilen ne varsa yaslıyormuş neyse bu gavat ölmüş cehenneme gitmiş. bunun birde oğlu varmış bu da aynı babası eğilen ne varsa yaslıyormuş bu gavatın oğluda ölmüş cehenneme gitmiş. cehenneme gidince bi bakmış buz gibi ateş mateş yok zebani geçiyormuş "abi burası cehennem değil mi neden soğuk demiş." zebanide dönmüş "orospu çocuğu baban bi bırakmadı ki 2 eğilip oldun atalım amk" demiş

yangınlardan geliyorum dedi adam ve yangınlara gitti yanık. depremlerden geliyorum dedi kadın ve depremlere gitti yıkık.

"sahibinden satılık hiç kullanılmamış bebek patikleri" (bkz: ernest hemingway)

"sen öyle çağırmasan ben böyle gelmezdim"

--- spoiler --- pencereden bakardı hep hayata hayalperest kadın, rüzgarların uçurduğu yapraklarda aradı giden sevgilisini, onu bekledi hep kuş gibi çarpan umut dolu kalbiyle, zamana yenilmedi ne kurduğu hayaller ne de umutları, asırlar geçse de bekleyecek gibiydi, cesedini buldular geçen pazar pencerenin önünde. bir gülümseme vardı yüzünde, uykusundan çok mutlu uyanmış gibi, rüzgarlar uçurdu sonra yanan bedeninin küllerini, denizlere ulaştı her bir tanesi, ardında kalan yitik hayalleri bitmeyen düşleri. --- spoiler --- -alıntı-

gitti. dün sabah, şehrin en işlek caddesinde bir adam bir kadını böyle öldürdü.

bir kadın vardı; kelimeler cümle içlerinde terlerdi, harfler bilirim ağzından çıkarken nemli, heceler endişeli, sesler.. beni en az üç nokta severdi. şarkılar o konuşunca en güzel yerlerinde biterdi.

"abi yarın çok önemli bir buluşmam var dua et iyi geçsin" dedi. ertesi gün vefat etti. i̇ntihar edeceğini bilemedik.

burada çok güzel gülmüşsün dedi. fotoğraf dedim, çok eski.

bitti diyerek kendime yalan söyledim ben hala yaşıyordum sevdiğim ise hala ölüydü hiçbir şey bitmedi (bkz: max payne)

''iki kadın sessizce oturuyorlarmış'' edit: asosyal sözlük hiçbir boku beğenmeme timi hemen eksilemiş. cümle benim değil bir rivayete göre dost meclisi içinde necip fazıl tarafından anlatılan en kısa hikaye başka bir rivayete göre de çehov tarafından yazılmış en kısa durum hikayesi. öyle ki üniversitede durum hikayelerinin tanımlaması yapılırken olayın anlaşılmasını sağlayan en iyi örneklerden birisi bu ve örnek veren hocalara rastladım. arkadaş gelmiş şırrakkk yapıştırmış eksiyi bi dur bak bakalım yazan ne yazmış niye yazmış bari bi google'la şunu be yanında açıklama vermediğim için özür diliyorum (bkz: horhor'a o konuda ben de çok kırgınım)

"hiç giyilmemiş çocuk ayakkabası, satılıktır."

bir varmış bir yokmuş zenginler hep daha zengin fakirler hep daha fakir oluyormuş. i̇yiler ölüyor kötüler düzelmiyormuş. insanlar giderek insanlıktan uzaklaşıyorlarmış.

mekanı taramalılarla bastılar (bkz: leyla ile mecnun)

adamın biri varmış sonra düzeltmiş

kadın geri döndüğünde onun nefret ettiği sigara kokusundan kurtulmak istedi adam. bu yüzden sigara tutan parmaklarının ilk boğumlarını kesti.

otobüs durağında ki yarım sigaralara benziyorum

bir varım bi yokum

sevdik.

"bugün beni seven biri aşık olduğum kişi için o seni sevmiyor ben deliler gibi seviyorum neden anlamıyorsun dedi. o an anladım ki yaşadığımı yaşatıyorum"

bir çocuk vardı bütün harçlığını saklardı ve bir gün annesinin karşısına çıkıp " anne bir günde ne kadar kazanıyorsun?" diye sordu annesi kazandığı miktarı söyleriyçe çocuk "kumbaramda ondan fazlası var sana vereyim bir gününü bana ayır" dedi.

“bir tane arkadaşım vardı. bir kızı seviyordu. ama aslında kız yoktu. sonra o kız için intihar etmişti. ”

karanlıktı ve korkuyordu. yazın ortasıydı fakat pikelere sarılmıştı. fonda hiç bilmediği bir radyo kanalından güzel müzikler çalıyordu. sözü olmayan yalnızca müzik olan dinlendirici notalar. bir an gözünü açtı kadın tek bir an;saat kaç diye sordu kendine. bu soruyu ses ile dillendirmediğine emindi. gecenin hayvanları yırtıyordu sokakları. pencereden dışarı bakıp sallanarak sigara içen adam fısıldadı; saat dört buçuk. bir an düşündü kadın tek bir an. bir daha asla olmayacak bir andaydı. ne zaman geceleri yırtsa hayvanlar saati biliyor artık.

şehrin en işlek saati ve caddesinde zaman durmuş, insan yokmuş gibiydi, çaresizliği iliklerine kadar hissetti ilk defa. artık kurtarıcı beklemiyordu, kendi kendinin kurtarıcısı olup şehrin en yüksek binasından atlamadan önce son bir kez aşağıya baktı, birisine zarar vermek istemiyordu

istanbul'un hikayesini anlatasım geldi. lakin birazdan maç başlayacak.. belki başka sefere. ve şu an bu entry okuyanları da mağdur etmek olmaz. buyurunuz; (#770596)

hayatı boyunca karısına tıpkı ilk günkü gibi aşık kaldı. çünkü karısı ölüydü.

aga vakti zamanında köyün birinde bir adam köyün dışında bulunan bir kuyudaki yılan ile dost olmuşlar adam ne zaman paraya sıkışsa kuyunun başına gider beklermiş yılan kuyudan ağzıyla altın çıkarıp adamın önüne bırakırmış gel zaman git zaman bu adam biraz yaşlanmış ve hastalanmış oğlunun işleride kötüye doğru gidince oğlunu çağırmış " filanca yere git orada bir kuyu var kuyunun başında bekle içinden bir yılan çıkacak sakın korkma senin önüne altın bırakacak yılana sakın ola karışma bıraktığı altını al ve gel" demiş adamın oğlu pek inanmamış ama gitmiş kuyuyu bulmuş beklemeye başlamış adamın dediği gibi içinden yılan çıkmış ve önüne altın bırakmış çocuk çok şaşırmış aklına hemen demek ki kuyu altın dolu ben yılanı öldürürsem bütün altınları alırım demiş yılan tam arkasını dönüp gidecekken çocuk yerden bir taş alıp fırlatmış yılanın kuyruğu kopmuş yılanda can havliyle çocuğun üzerine sıçrayıp çocuğu ısırmış çocuk oracıkta ölmüş gel zaman git zaman adam biraz toparlamış kendini kalkmış kuyunun başına gitmiş tekrar ve yılan kuyudan çıkmış adam " olan oldu bir kere gel tekrar eskisi gibi dost olalım" demiş, yılanda ona " sende bu evlat acısı bende bu kuyruk acısı olduktan sonra biz bir daha dost olamayız demiş "..

babam anneme inat telefona şifre koydu şifresi de annemin adı kısa hanımcılık hikayesi..

kızdı,kırıldı üzülmemi istedi. en büyük cezayı arkasını dönüp giderek vermek istedi. farketmezdi arkasını dönmesi çünkü o benim güneşimdi ne tarafa dönerse dönsün hep içime sinecekti.

bir aydır yaptığı eylemi son bir kez daha yapmak için uyandı adam. uzun uzun baktı fotoğrafa, gökyüzünü hapsettiği o bir çift mavilik için son bir kez daha ağladı. her zaman aydınlık bildiği gökyüzünün sonsuza kadar kararmasına dayanamadı artık. belkide yaşadığı ana kadar gelip geçmiş en aydınlık gün de içindeki karanlığa teslim oldu adam. herkes için sıradan güneşli bir günken bir elinde kırık bir cam diğer elinde ise kanlı bir resim ile adamın karanlıktan aydınlığa kavuşmasıydı . belki bir daha o resme bakamayacağı için pişmanlık hissine kapılmıştı ama çok sürmedi. bu pişmanlığını yarım ağız bir gülüş kesti, mutlu olduğunu anladı çünkü adamın resime son kez bakışıyla birlikte artık son ölüşü de gerçekleşmişti

kendime bile anlatamadığım şeyler var. farkında olmadan öyle bir yere gelmişim ki, olmamam gereken bir yerde, olmamam gereken bir zamanda somutluğa meydan okurcasına var olmuşum. sahi nasıl geldim ben buraya ? beni buraya iten şey neydi ya da nasıl dönerdim ki olmak istediğim yere, var mıydı bir çaresi ? uzun uzadıya bunları düşünmenin gereği yoktu galiba, tabi ki burdan kurtulmanın yolu her insanın ilk sefer de aklına gelebileceği üzere yürümek olmalıydı. döndüm baktım etrafıma, gerçekliğin yanı sıra gideceğim iki yön vardı. önüm ve arkam , ya ileriye gidecektim ya da geri dönecektim. cevap basitti ama uygulamak o kadar basit değildi. döndüm, baktım arkama her şey karanlık ve kapalıydı. geldiğim yolun bir dönüşü yoktu, geriye kalan tek şey ilerlemek gibi gözükse de, ileriye bakmamla birlikte önümün de uçurum olduğunu fark etmem bir olmuştu. şimdi ne yapacaktım peki ? olmayı zerre kadar istemediği bir yerde ne yapabilirdi ki insan ? belki de yanılmıştım, insanların ne düşüneceği ile değil de kendimin ne düşündüğü ile ilgilenmeliydim, belki de bir şeyleri çözmek için uzun uzadıya düşünmenin gereği vardı. sakince yere doğru çömeldim, gözlerimi kapattıktan sonra, bulunduğum karanlığın içime nüfus etmesiyle birlikte her şey biraz daha netleşti. aslında kaçmak istediğim şey duygularımdı. bulunmasını zerre kadar istemediğim yer ise kalbim. benim için sağ ya da sol yoktu, öncesi ve sonrası vardı. öncesi onunla tanışmadığım zaman dilimiydi, karanlık ve kapalı adeta dönmesini istemediğim, bir gün olur da dönmek istersem diye kapısını kilitlediğim bir muamma. ilerisi ise ne kadar gitmek istesem de, cesaretimi toplayamadığım, toplasam bile bir adım attığımda belki de kurtulma imkanımın olmadığı, düşüp binlerce parçaya ayrılacağım, olumsuz bir cevapla yok olacağım bir uçurum. bir insan böyle bir durum da ne yapardı ? daha doğrusu ben ne yapmalıydım. dönemediğin, ilerleyemediğin delicesine kaçmak istediğin ama hiç bir çaresini bulamadığın bir hapishane. çok mu zor olurdu burda yaşamak ? pes mi etmeliydim çare aramaktan ? düşünecek çok şey vardı, yapacak ise hiç bir şey. .

günlerden bir mayıs akşamı, canım her zaman ki gibi bir şeylere sıkkın. üstüme her hüzün çöktüğünde yaptığım rütin işlemlerden birisi olan sahilde yürüme eylemini gerçekleştirmekteyim. benim için diğer anlamsız günlerden bir farkı yok. her zaman ki gibi sıradan, sıkıcı bir salı akşamı. insanların yanından geçerken derin düşünceler içerisindeyim. içinden çıkmayı bir türlü beceremediğim derin düşünceler... yürümeye devam ederken, stresin ve yorgunluğun vermiş olduğu hissayatla başım dönüyor. etrafa bakıp hemen en yakın bankı seçiyorum ve yavaş adımlarla banka ilerliyorum. yaklastıkça bankın boş olmadığını bir kadının oturduğunu farkediyorum. içimdeki rahatsız edeceğimi düşünmenin verdiği hissiyatla, bedenimin otur artık bayılacaksın sitemleri kapışırken aniden oturmaya karar veriyorum ve banka doğru yol alıyorum. yaklaştığımda kaba görünmemek için ufak bir selam ile izin istiyorum. - selam boş mu acaba ? sıkıntı olmazsa oturabilir miyim ? (kafasını bana çevirerek, mavi gözleriyle ve hafif bir tebessüm ile cevap veriyor) + boş, oturabilirsiniz oturduktan sonra, denize doğru dalıyorum ama her zaman ki dalışımdan çok daha farklı. ilk kez dertlerimi değil de hayallerimi düşünmeye başlıyorum. sıradan bir salı akşamı adeta sıradan olmaktan çıkıyor. nedenini bulmakta zorlanırken yanımın boşalmasıyla birlikte farkına varıyorum, galiba şans eseri hayatımı değiştirecek insanla tanışıyorum. ona bir elveda bile diyemeden gidiyor. içimdeki huzur acıya dönüşüyor. bir karar veriyorum o günden sonra her gün bu saatlerde bu banka gelip oturup onun gelmesini bekliyorum. bir gün, bir hafta, bir ay derken göremiyorum onu. içimdeki umut gitgide tükeniyor. ne kadar çabalasam da unutuyorum artık. benim için sıradışı olan bir günün daha sıradanlaşmasını tanıklık ediyorum. içimden bir şeyler eksiliyor ama elimden bir şeyler gelmiyor. (bkz: hay aq yazı yazalım dedik wattpad kitabına döndü sddfsgsdfgs)

kuşların uçuşuyla inandığı yaşama, ayaklarının altından düşen tabure ile veda etti işte o an anladı bir daha hiç bir şeye inanamayacağını, inanmaması gerektiğini...

"ölüyoruz, demek ki yaşanılacak..." -i̇. özel/yıkılma sakın tam olarak şurada: (#2009239)